Gülşen

Bazen öyle tıkandığını hisseder ki insan sanki imkansızlığı bir kanunmuş gibi gelir. Başarısız olmak kaderiymiş ya da mutsuz olmak, sürekli yenilgiye uğramak, terkedilmek, aldatılmak, haksızlığa uğramak, borç ve parasızlık…
Bu düşünce zamanla inancına ve en sonunda da bozulmaz bir kaideye dönüşür. Hatta bazen bu kesinliği kanıtlanmış bir kural gibi telaffuz eder ve bundan rahatsız da olmaz. Hatta bir şarkı var şuanda hatırımda. ‘Ben hep yenilmeye mahkum muyum? Ben hep ezilmeye mecbur muyum?’ diyor şarkıda. Ben de diyorum ki; hayır hep yenilmeye mahkum değilsiniz.
Vahim olan insanın hayatını değiştirememesinin nedeni, bunu başaramayacağına kesin inanmış olması. Oysa hayatlarımızın senaryosunu inançlarımız yazar.
Başarısızlığını kaderi gibi anlatan insan, bir silkelenip şöyle bir geçmişine yolculuk yaptığında görür ki hiç de o kadar başarısız değilmiş. Yaşamak bile bir başarıdır. Ayağa kalkıp aşağıya bakmanız yeter aslında. Yerden yukarıda olduğunuz her gün harika bir gündür.

Herkes hayatında mutlaka başarıyı bir çok kez yakalamış ve önemsememiş olabilir. Ama bu başarılar en umutsuz anımızda kaideyi bozan istisnalar olurlar. Çünkü bir kere başarmışızdır. İşe girmişizdir, bir yerde ayın elemanı seçilmişizdir, şiir yarışmasında ödül almışızdır, resim dersinden aldığımız not beştir, müdür olmuşuzdur, evlenmişizdir, çocuğumuz vardır vs…

Kendimizi başarılı saymak için o kadar çok nedenimiz var ki. Tıkandığımızda başarılı olduğumuz zamanları hatırlayıp aynı gücü içimizde bulabiliriz. Bunu biz başardık. Bir kez daha başarabiliriz. Çünkü istisnalar bile kaideyi bozar. Üstelik dünyada bir kez için mümkün olan bir durum ya da başarı hepimiz için mümkündür.

Biri yapabiliyorsa siz daha iyisini yapabilirsiniz…

Alıntı.