''Allah'ım...' Yaratan, rızık veren, yol gösteren... Rahmetini kimseden esirgemeyen Rabbim.. Düşe kalka kanamışken, yitmişken.. bitmişken.. Senin sözlerin yetişiyor imdadıma:
' Duanız olmazsa ne ehemmiyetiniz var'
Ama öyle ağır ki omuzlarım, öyle ağırlaşmış ki parmaklarım; ellerimi
semâya döndüremiyorum... Ellerim kızarıyor.. Kalbim kanıyor.. Aciz, gafil, günahkar gözlerim utanıyor.. 'Ya beni istemezse..?' diye
çırpınırken sözlerim..
Yine Sen yetişiyorsun imdâdıma.. Kimim var ki
zaten, Senden başka..
'Bana dua edin, icâbet edeyim'
Sana, sana güvenerek geliyorum Allahım... 'Beni bırakma, uçurumlara..'
'tut ki... Edemem Sensiz'
yer Senin, gök Senin.. ben Senin.. yollar Senin.. bana en yakın
bildiklerim Senin.. Sen istemezsen kime giderim? Düşsem kim tutar
elimden? Kim sarar yaralarımı?
sözün bittigi yer ne güzel bir paylaşım bu ablacım cok saol ellerin dert görmesin