Birgün sorarlar ermişin birine: Sevginin sadece sözünü edenlerle,onu yaşayanlar arasında ne fark vardır? Ermiş göstereyim demiş.Önce sevgiyi ,saygıyı dilden gönüle indirememiş olanları davet ederek bir sofra hazırlamış.hepsi oturup çorba tabakları gelince bir kulaç saplı kaşıkları ellerine tutuşturup şart bu acundan tutup yiyeceksiniz.Mecburen kabul demişler ama gel görki yemek mümkünsüz.Bakmışlar olmuyor homurdanarak kalkmışlar aç aç.Dostlar şimdi 'sevgiyi ,saygıyı gerçekten bilenleri çagıralım'demiş. yüzleri aydınlık gözleri sevgi ile gülümseyen insanlar gelmiş oturmuş sofraya.Buyrun denilince,her biri uzun kaşıklarını çorbaya daldırıp karşıdaki kardeşine ihtimamla içirmiş.Böylece her biri digerini doyurmuş,Allah'a şükredip, birbirlerine teşekkür ederek sofradan kalmışlar.İşte! demiş ermiş:Kimki hayat sofrasında yalnız kendisini görür ve doymayı düşünürse o aç kalacaktır. Kim kardeşini düşünür de doyurursa, oda kardeşi tarafından doyurulacaktır.
|