Bir gün okyanusta yol alan bir
gemi kaza geçirerek battı.
Gemiden tek bir kişi sağ
kurtuldu. Dalgalar bu adamı
küçük ıssız bir adaya kadar
sürükledi. Adam ilk günler kendisini
kurtarması için Allahü Teala’ya
yalvardı ve yardım bulurum
umuduyla ufka baktı. Ama ne
gelen oldu ne giden… Daha sonra rüzgardan
yağmurdan ve vahşi
hayvanlardan korunmak için
ağaç dallarından ve
yapraklarından bir kulübe yaptı.
Sahilde bulduğu gemiden arta kalan konserve pusula gibi
eşyaları bu kulübeye koydu. Günler hep aynı şekilde
geçiyordu.Balıkavlıyor pişirip
yiyor ve ufku gözlüyordu.
Allahü Teala’ya dua ediyordu. Bir gün tatlı su getirebilmek için
yola koyulmuştu. Döndüğünde
bir de ne görsün binbir emekle
yaptığı ve tek tutunduğu dal
olan tahta kulübesi alevler
içerisinde cayır cayır yanıyordu..
Başına gelebilecek en kötü
şeydi bu. Keder ve öfke içinde
donakaldı. Artık bu ıssız adada
başını sokabileceği bir kulübesi
bile kalmamıştı. Bu üzüntüyle Allahım bunu bana
nasıl yapabildin diye feryat etti.
O geceyi üzüntü ve keder içinde
geçirdi.O kadar dua ettiği halde
bu olayı başına getirmesinden
dolayı Allahü Teala’ya sitemler etti. Ertesi sabah erken saatlerde
adaya yaklaşmakta olan bir
geminin düdük sesiyle uyandı.
Onu kurtarmaya geliyorlardı. Benim burada olduğumu nasıl
anladınız? diye sordu bitkin
adam kendisini kurtaranlara.
Cevap onu hem şaşırttı hem de
çok utandırdı: “Dumanla verdiğiniz işareti
gördük”
Sitemin Sonu
Normal
